Na wieki wieków amant: Jarosław Antoszczyk w rozmowie z Magdaleną Adaszewską, autorką biografii Tadeusza Plucińskiego

rys. Daniel Baum

Tadeusz Pluciński, aktor teatralny i filmowy, artysta estradowy, to ulubieniec publiczności i kolegów z branży. Poza tym bezapelacyjny ulubieniec kobiet... Dziś reżyser „Ikon srebrnego ekranu” Jarosław Antoszczyk przepytuje autorkę jego biografii Magdalenę Adaszewską z kulis pisania tej absolutnie wyjątkowej książki.

Tadeusz Pluciński ukończył szkołę teatralną w Łodzi, gdzie zawodu uczył się od najwybitniejszych: Leona Schillera, Aleksandra Zelwerowicza, Jacka Woszczerowicza, Józefa Węgrzyna. Znakomity zarówno w repertuarze poważnym, jak rewiowym i komediowym. Aktorskim bakcylem zaraził go Edward Dziewoński. Na scenie zagrał ponad dwieście ról. Z Niną Andrycz, Ireną Eichlerówną, Aleksandrą Śląską, Ireną Kwiatkowską, Hanką Bielicką, Kaliną Jędrusik, Kazimierzem Brusikiewiczem, Lidią Korsakówną, Władysławem Hańczą, Barbarą Krafftówną… Zagrał w sześćdziesięciu filmach, jego ekranowe epizody to perełki. Niezapomniany minister Jaszuński w serialu „Kariera Nikodema Dyzmy”, znakomite role w kultowych komediach Stanisława Barei: „Poszukiwany, poszukiwana”, „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz”, „Brunet wieczorową porą”, w „Dzięciole” Jerzego Gruzy oraz „Hydrozagadce” Andrzeja Kondratiuka. 

W książce „Na wieki wieków amant” Magdalena Adaszewska, dziennikarka, autorka literackich portretów znanych osób ze środowiska artystycznego, lekkim, dowcipnym, często ciętym językiem opowiada o życiu Tadeusza Plucińskiego, na podstawie którego można nakręcić pasjonujący film. Anegdoty i historie są tak nieprawdopodobne, że gdyby nie wydarzyły się naprawdę, nikt by ich nie wymyślił… 

Pluciński kochał sport i dobre samochody. Nade wszystko kochał też swoje wierne psy. Na swojej liście tych grzechów większych i mniejszych ma burzliwe miłości, flirty i romanse. Do tego cztery żony i kochanki o bardzo znanych nazwiskach. A jakby tego było mało – kilkadziesiąt listów dziennie od kobiet, sceny zazdrości, skandale, ucieczki przed tłumem fanek i zazdrosnymi mężami oraz inne zaskakujące zwroty akcji. Wszystko to na tle Warszawy czasów PRL i całej bohemy minionej epoki.

Jarosław Antoszczyk: Skąd wziął się pomysł napisania wywiadu-rzeki z Tadeuszem Plucińskim?

Magdalena Adaszewska: Świetnego aktora poznałam kilka lat temu, przeprowadzałam z nim wywiad dla jednego z miesięczników. Odkryłam, że miał barwne, pełne przygód życie i jest przy tym czarującym mężczyzną, wytrawnym gawędziarzem, który sypie anegdotami, historyjkami, wspomnieniami z czasów niezapomnianej Warszawy PRL-u, barwnie opowiada o ludziach ówczesnej bohemy, gwiazdach, o przyjaźniach, miłościach, rozstaniach. To fascynujący materiał nie tylko na wywiad w miesięczniku, ale na coś więcej.

Jarosław Antoszczyk: Co było najtrudniejszym zadaniem w pracy nad książką?

Magdalena Adaszewska: Nie było trudnych momentów. Spotkania i rozmowy z Tadeuszem Plucińskim były dla mnie przyjemnością, uwielbiam słuchać o czasach, których już nie ma, o ludziach z fantazją i klasą, o życiu człowieka, który patrzy na nie z perspektywy niemal 90 lat i ocenia je, analizuje, podsumowuje. Proces pisania to składanie wielu nagranych rozmów w całość, budowanie, tak, aby „wszystkie puzzle” do siebie pasowały, by nic po drodze nie umknęło, nie zagubiło się. Czas pracy nad książką był świetną przygodą.

Jarosław Antoszczyk: Co w ramach pracy nad „Na wieki wieków amant” wspomina Pani najlepiej?

Magdalena Adaszewska: Wszystko było ciekawe. Ale najciekawsze były oczywiście spotkania z aktorem i jego rozrachunek z życiem. Rozmowy o sukcesach, porażkach, smaku miłości, zdradzie, rozstaniach. O uroczych czasach przedwojennych, kiedy był dzieckiem, miał w domu wesoły zwierzyniec, bił się w szkole i podkochiwał w koleżankach z klasy. O trudach wojny, gdy jako dorastający chłopak walczył o kawałek chleba, ciężko pracował i wraz z mamą narażał życie, przeprowadzając Żydów przez granicę. O tym, co ważne w różnych etapach życia, czego się żałuje i czego nie da się naprawić.

Jarosław Antoszczyk: Jak wyglądały spotkania z głównym bohaterem książki?

Magdalena Adaszewska: Tadeusz Pluciński witał bardzo szarmancki, owiany mgiełką perfum. Obok niego stał jego ukochany pies, rottweiler Kuba. Siadaliśmy przy herbacie lub kawie i wchodziliśmy w świat, którego już nie ma. Dla aktora to była wyprawa w przeszłość, często zaskakująca dla niego samego, ponieważ przypominał sobie zdarzenia, ludzi sprzed wielu lat i wydobywał ich z zakamarków pamięci. To fascynujące. Uwielbiam słuchać, a takich opowieści ze szczególną przyjemnością i zainteresowaniem. Poza tym, aktor to świetny kompan, z ogromnym poczuciem humoru i dystansem do siebie i świata.

Jarosław Antoszczyk: Czy w wywiadzie-rzece Tadeusza Plucińskiego pojawiają się jakieś zaskakujące wątki?

Magdalena Adaszewska: Tadeusz Pluciński opowiadał historie tak nieprawdopodobne, że gdyby nie wydarzyły się naprawdę, trudno byłoby w nie uwierzyć. Bo kto uwierzy, że jego ojciec w latach przedwojennych, przyniósł do domu papugę klnącą jak szewc, takimi najgorszymi przekleństwami i małpę z zoo, która z zemsty pobiła ojca po łysinie i wytarmosiła za uszy? Przygody aktora na studiach, jego ucieczki przed zazdrosnymi mężami – skoki przez balkon pod ostrzałem z pistoletu – to sceny jak z dobrego kryminału… Wspomnienia aktora składają się wyłącznie z takich opowieści. Zaskakujących, śmiesznych, wzruszających, niezwykłych zwrotów akcji. Czytelnik nie będzie się nudził.

Jarosław Antoszczyk: Jakie postaci pojawiają się we wspomnieniach Tadeusza Plucińskiego?

Magdalena Adaszewska: Pojawia się wielu wybitnych aktorów, świetnych, malowniczych ludzi, z którymi Tadeusz Pluciński się przyjaźnił. Kazimierz Brusikiewicz, Irena Kwiatkowska, Nina Andrycz, Hanka Bielicka, Kalina Jędrusik, Elżbieta Czyżewska, Alina Janowska, Dudek Dziewoński, Jan Himilsbach, Zdzisław Maklakiewicz i wielu, wielu innych. Lista przyjaciół aktora jest imponująca. Pojawiają się też legendy teatru, których wizerunki zdobią ściany dzisiejszej Akademii Teatralnej w Warszawie. Leon Schiller, Aleksander Zelwerowicz, Jacek Woszczerowicz.

Jarosław Antoszczyk: Do kogo kieruje Pani tę książkę?

Magdalena Adaszewska: Do wszystkich Czytelników. Do pokolenia Tadeusza Plucińskiego, pamiętającego jego epokę, aktorów z czasu PRL-u, filmy, znają doskonale klimat tamtych lat. Do młodszych, którzy wtedy się urodzili i wychowali, i również wspominają epokę z sentymentem. I do bardzo młodych ludzi, wchodzących teraz w życie, ponieważ książka może stać się dla nich źródłem informacji o ludziach filmu polskiego oraz drogowskazem w życiu. Wiele zdań, które usłyszałam od aktora brzmi jak złote myśli. Na przykład: „Życie to wielka przygoda. Można pogrążyć się w smutku lub niesamowicie je sobie ubarwić. Wybrałem to drugie”.

Magdalena Adaszewska – dziennikarka, autorka literackich portretów znanych osób ze środowiska aktorskiego, artystycznego oraz tekstów o tematyce społecznej i psychologicznej. Publikowała w miesięcznikach: „Twój Styl”, „Marie Claire”, „Sukces”, „Pani”, „Elle”. Absolwentka polonistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pisanie to jej największa pasja. A spotkania z ludźmi największa przygoda.

Książkę „Na wieki wieków amant” możecie kupić tutaj.

Cena: 29,50 zł

Liczba stron: 272

Na planie filmu "Las, 4 rano" Jana Jakuba Kolskiego

Reżyser "Ikon srebrnego ekranu" Jarosław Antoszczyk, aktor Krzysztof Majchrzak i reżyser Jan Jakub Kolski – wszyscy na planie najnowszego filmu Kolskiego "Las, 4 rano"

Zimna październikowa niedziela. Jarek Antoszczyk parkuje na poboczu jednej z dróg w okolicach Tomaszowa Mazowieckiego. Na miejscu dostrzegamy aktora Krzysztofa Majchrzaka w brudnych i znoszonych ubraniach. Przy powitaniu zauważamy, że jego dłonie też są ubrudzone, a za paznokciami tkwi czarna ziemia. Nic dziwnego, skoro Majchrzak od blisko miesiąca praktycznie mieszka w leśnej ziemiance.

Powodem spotkania w tym miejscu i takiego wyglądu Majchrzaka jest kończący się właśnie plan zdjęciowy reżyserowanego przez Jana Jakuba Kolskiego filmu „Las, 4 rano”, który w całości jest oparty o napisaną przez niego książkę pod tym samym tytułem, opublikowaną w 2015 roku nakładem wydawnictwa Wielka Litera. Wizyta reżysera „Ikon srebrnego ekranu” Jarosława Antoszczyka w tym miejscu była możliwa dzięki uprzejmości producentów filmu i dzięki temu, że Antoszczyk od dłuższego czasu zna się z Krzysztofem Majchrzakiem. Bez tego moglibyśmy tylko pomarzyć o tym, żeby pokazać Wam te zdjęcia i zdobyć autografy na książce „Las, 4 rano”. Ale o tym za chwilę.

Jarosław Antoszczyk i Krzysztof Majchrzak

"Las, 4 rano" autorstwa Jana Jakuba Kolskiego

Majchrzak gra w ekranizacji książki „Las, 4 rano” główną rolę – jak to w filmach Kolskiego, wyrazistą i pewnie dla wielu kontrowersyjną. Wciela się w postać mężczyzny po sześćdziesiątce, który mieszka w wykopanej w lesie ziemiance. Nie ma dokumentów, nie ma przeszłości, nie ma bliskich. Za towarzystwo ma kota i psa. Żywi się mięsem upolowanej zwierzyny oraz resztkami zbieranymi dla niego przez Natę (w tej roli Olga Bołądź), prostytutkę pracującą przy pobliskiej drodze. Mają dobry, choć specyficzny kontakt, widują się regularnie, rozmawiają o literaturze i o życiu.

Pewnego dnia Nata staje się ofiarą porachunków gangów. Mężczyzna wpada w rozpacz. W kilka dni po śmierci Naty, przed jego ziemianką staje trzynastoletnia Jadzia i żąda dla siebie opieki. Główny bohater nie chce niczyjej obecności, próbuje odprawić Jadzię, ale ta jest uparta i nie zamierza ustąpić. Ustalają warunki. W końcu mężczyzna przyjmuje Jadzię na dwutygodniowy okres próbny.

Wraz z Jarkiem Antoszczykiem odwiedziliśmy Jana Jakuba Kolskiego na planie filmu „Las, 4 rano” podczas ich ostatniego dnia zdjęciowego w okolicach Tomaszowa Mazowieckiego. Uwieczniliśmy  na zdjęciach moment, w którym Jan Jakub Kolski i Krzysztof Majchrzak podpisują kilka egzemplarzy książki „Las, 4 rano”, które niedługo będziecie mogli wygrać w konkursie na fanpage’u Ikony srebrnego ekranu.

Od lewej: Jarosław Antoszczyk, Krzysztof  Majchrzak i Jak Jakub Kolski

Jeden z egzemplarzy książki podpisanej przez Krzysztofa Majchrzaka i Jana Jakuba Kolskiego

W ramach ciekawostki: zdjęcia do filmu „Las, 4 rano” powstawały w różnych miejscach – w Łodzi, w okolicach Tomaszowa Mazowieckiego, ale pewnie niewielu naszych czytelników wie, że w pobliżu znajduje się wieś Popielawy, czy miejsce akcji słynnego filmu Kolskiego „Historia kina w Popielawach”. Tutaj też Kolski kręcił latem 2011 roku film "Zabić bobra". Czemu tak chętnie wraca tutaj z kamerą? Bo Popielawy to miejsce, w którym Jan Jakub Kolski wychowywał się pod opieką dziadków.

Zdjęcia powstały dzięki uprzejmości zespołu produkcyjnego filmu „Las, 4 rano” w reżyserii Jana Jakuba Kolskiego.

Jarosław Antoszczyk i Krzysztof Majchrzak w pełnej charakteryzacji

Krzysztof Majchrzak podpisuje egzemplarz książki "Las, 4 rano"

Jan Jakub Kolski podpisuje egzemplarz książki "Las, 4 rano"

Krzysztof Majchrzak i Jan Jakub Kolski

Ikony srebrnego ekranu na wystawie! [ZDJĘCIA]

Rysownik Daniel Baum (po lewej) i reżyser "Ikon srebrnego ekranu" Jarosław Antoszczyk (po prawej). W tle znane Wam ilustracje!

Od 4 do 27 września 2015 roku w galerii sztuki ODAArt w Piotrkowie Trybunalskim można było oglądać wystawę prac rysunkowych i malarskich autorstwa naszego rysownika Daniela Bauma, rysownika, który współpracuje z Jarosławem Antoszczykiem od samego początku bloga i fanpage’a filmu „Ikony srebrnego ekranu”.

Jedną z części ekspozycji były ilustracje bohaterów „Ikon srebrnego ekranu” i powiązanych z nimi produkcji filmowych z czasów PRL, które doskonale znacie z naszych postów na blogu i fanpage’u. Wśród prezentowanych prac znalazły się też plakaty, które można było wygrać w organizowanym przez nas kilka miesięcy temu konkursie. Zapominalskim przypominamy, że niektóre z nich są nadal do zdobycia, i to bez przesadnej fatygi i wysiłku, bo możecie pobrać je w formie tapet na pulpit z tego naszego postu.

Wernisaż wystawy „Realizm w malarstwie. Malarstwo w komiksie”, na którym znalazły się też ilustracje do „Ikon srebrnego ekranu” odbył się 4 września 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim i przyciągnął naprawdę dużą publiczność, która z prawdziwym zaciekawieniem oglądała prezentowane prace. Na wernisażu pojawił się też reżyser „Ikon srebrnego ekranu” Jarosław Antoszczyk i dzięki temu wreszcie mogliśmy uwiecznić go na zdjęciach – bo często to on jest po drugiej strony obiektywu lub kamery podczas różnych działań związanych z produkcją naszego filmu albo jest po prostu bardzo zajęty wyszukiwaniem lokalizacji i rekwizytów na kolejne plany zdjęciowe. 

Dlatego tym bardziej cieszymy się, że mógł pojawić się na wernisażu w Piotrkowie!

A oto relacja zdjęciowa z tego wydarzenia:

 

Tak przy okazji – gromadzona przez Jarosława Antoszczyka kolekcja fotosów, rekwizytów i przeróżnych wyjątkowych przedmiotów związanych ze Stanisławem Mikulskim, z których reżyser „Ikon srebrnego ekranu” korzysta podczas produkcji filmu, jest tak ogromna i ciekawa, że Antoszczyk coraz poważniej zastanawia się nad przygotowaniem wystawy, na której będziemy mogli pokazać Wam te wszystkie przedmioty. To byłaby prawdziwa podróż w czasie, coś zupełnie wyjątkowego!