Polacy są bardzo towarzyskim
narodem. Chętnie spędzamy czas na mniej lub bardziej formalnych przyjęciach,
bez względu na to, czy jest to impreza firmowa, grill, wesele, imieniny, czy
pierwszy dzień wiosny. No właśnie – impreza firmowa... Choć współcześnie pewnie
zdarzają się imprezy firmowe, na których jada się sushi i popija je drogim
trunkiem rozmawiając o wizji firmy, notowaniach giełdowych i najlepszych
miejscach do gry w golfa, to głęboko w ludzkiej (nie tylko polskiej) naturze
leży odwieczne przekonanie, że „trzeba się razem napić”.
I w tym tonie zakrapianych
alkoholem przyjęć przechodzimy dziś do kolejnego filmu w ramach naszego cyklu
„To trzeba zobaczyć!”, który gorąco Wam polecamy. To „Przyjęcie na dziesięć
osób plus trzy” z 1973 r. w reżyserii Jerzego Gruzy z plejadą polskich gwiazd
kina PRL: Janem Himilsbachem, Zdzisławem Maklakiewiczem, Leonem Niemczykiem,
Olgierdem Łukaszewiczem.
 |
| Przyjęcie na dziesięć osób (plus trzech nie widać) |
Dwóch pierwszych gwiazdorów,
Himilsbacha i Maklakiewicza, mogliście zobaczyć już w dwóch wcześniej
polecanych przez nas filmach:
„Przyjęcie na dziesięć osób plus
trzy”, niczym lewy albo prawy sierpowy, wali prosto w oczy paradoksami
polskiego PRL-u, z których część chyba nie do końca jeszcze przeminęła. Panowie
popijający piwo pod budką zabijają w ten sposób nadmiar czasu spowodowany
bezrobociem.
 |
| Sprzedawczyni z kiosku z piwem |
 |
| Kolejka po piwo |
 |
| Wszyscy się znają |
Karolak (w tej roli Maklakiewicz), który utrzymuje się z pieniędzy
matki, zdaje się lubić ten sport, ale jego sielankę przerywa milicyjny nakaz
stawienia się w pośredniaku. Tam też pojawia się kierownik fabryki, który
pilnie szuka dziesięciu chłopa do ciężkiej fizycznej pracy.
 |
| Karolak z matką |
 |
| Karolak szykuje się do wizyty w pośredniaku |
 |
| Leon Niemczyk w roli kierownika |
 |
| Leon Niemczyk w roli kierownika |
Z oporami, ale jednak znajduje
chętnych. Na miejscu okazuje się niestety, że nie dość, że robota jest bardzo
niewdzięczna, to do tego słabo płatna, więc wszystkim, którzy wcześniej byli
chętni albo załapali się przypadkiem, rzedną miny. Gdy chcą już zrezygnować,
kierownik wraz z przewodniczącym rady zakładowej wpadają na prosty (i jak się
okazuje, genialny) pomysł, który ma ich zmotywować – na koniec pracy
zorganizują dla nich przyjęcie...
Jak to przyjęcie wyglądało i czym
się skończyło? Ci z Was, którzy ten film widzieli, już wiedzą, ale tym, którzy
jeszcze nie widzieli, powiemy tylko jedno: to trzeba zobaczyć!
 |
| Przyjęcie na koniec pracy |
Czy ktoś z Was kiedyś słyszał o
takich rautach, jak ten z komedii „Przyjęcie na dziesięć osób plus trzy”?
Różnią się czymś od współczesnych imprez firmowych? Nie pytamy o te z sushi i
grą w golfa, bo i tak na takich nie bywamy, ale jeśli macie takie
doświadczenia, to też się chętnie dowiemy. Może się okazać, że wcale tak bardzo
się nie różnią od przyjęcia na dziesięć osób. Plus trzy, oczywiście ;)
Pozdrawiamy!
Studio Filmowe Hybrys
